Życie na liście oczekujących

Zmarła kolejna młoda osoba, chorująca na mukowiscydozę….. Nie znałyśmy się dobrze, mogę nawet stwierdzić, że w ogóle się nie znałyśmy - miałyśmy okazję spotkać się tylko raz, w Falentach. Ale zapamiętałam Ją uśmiechniętą, zadowoloną, robiłam Jej zresztą zdjęcie z przyjaciółką….

To wciąż i zawsze boli. Gdy odchodzą Ci, których niekoniecznie znamy, ale są tak samo napiętnowani przez chorobę jak my.  Bo od razu zadajemy sobie pytanie, kto następny? Na kogo czyha teraz to cholerne przeznaczenie? Ilu znajomych można pochować? W myślach, w sercu, ale i fizycznie-na cmentarzu.

Z iloma osobami śmialiśmy się do rozpuku w Rabce, robiliśmy psikusy doktorowi, albo stawaliśmy okoniem, gdy pielęgniarki nas ustawiały i kazały iść spać. A ile razy przyszywaliśmy kogoś do pościeli, malowaliśmy chłopakom paznokcie u nóg, albo chowaliśmy ubrania. Słyszałam wiele takich opowieści, sama brałam udział tylko w niektórych, bo oni byli bardzo młodzi, a ja już po studiach. Co nie przeszkadzało mi jeździć z kroplówką na wieszaku z kółkami po całym korytarzu, i wygłupiać się z tymi, którzy mieli ochotę. Nigdy ich nie zapomnę, mimo że tak naprawdę nie byłam z nimi aż tak zżyta, bo w dzieciństwie nie jeździłam do Rabki.

Dwie Anie, Ziuta, Marta, Tomek, Paweł, dwóch Andrzejów, Tomek, Monika, Ewa, Żaneta, Artur, Aneta, Sergiusz, Renia, Iga, Kinga, Gosia…. To tylko niektórzy, młodsi ode mnie sporo, których zawsze będę pamiętała. A ilu w ogóle nie znałam, o ilu nie słyszałam… chyba nawet nie chcę wiedzieć…

Od Anety mam tom wierszy księdza Jana Twardowskiego, od Ani - kasety z muzyką Clannad i nie tylko, po Ziucie zostały listy, po Marcie „Jeden dzień życia chorego na mukowiscydozę”, itp. itd. Gdy jakiś szczegół przypomni mi o nich, wciąż nie wierzę, że pozostały tylko wspomnienia.

Czy ktoś z nas dopuszcza do świadomości myśl, że dzisiaj jest dobrze, a jutro już tak źle, że można się spodziewać wszystkiego? Wszystkiego najgorszego? Bo jak to? Dzisiaj się obudziłam, może nie najlepiej się czułam, a jutro już jestem w szpitalu, a pojutrze mnie nie ma???? Jak to możliwe??? Jak się na to przygotować? Jak się przyzwyczaić do takiej myśli? Niech mi ktoś powie? Jak Ci ludzie w wieku 20 lat mają się przygotować do świadomości, że mogą zaraz umrzeć??? Że jeszcze nic w życiu nie przeżyli, nie zdążyli przeżyć, bo tylko choroba, szpital i niewiele więcej. Bo szkoła nie, studia też nie, o małżeństwie i dzieciach to już niewielu zapewne myśli. Bo takich szczęśliwców, to na palcach jednej ręki można policzyć… Ile trzeba mieć w sobie siły, żeby uwierzyć, że takie życie ma jakiś sens, że po coś przyszliśmy jednak na świat. I nie zwariować od tych pytań i tych wątpliwości…

I to niedowierzanie, że życie nie jest jednak wieczne, że odchodzą nie tylko Ci, których nie znamy, którzy gdzieś tam sobie chodzą lub przemykają po ulicach. Nasi bliscy nie umierają, tak nam się wydaje, bo jak bez nich będzie wyglądał świat? Czym i kim zapełnimy tę pustkę, która została, w sercu, w duszy, w głębi nas…

Pamiętamy o Was wszystkich…. 

***

zakochani w życiu

odchodzą w dal

nie widać śladu ich stóp

zakochani w życiu 

odchodzą w dal

nie znając swych dróg