piątek, 14 sierpnia 2015

Summa summarum



         Czas niestety nie stoi w miejscu i piękny okres upałów niedługo się skończy. Jestem jedną z nielicznych osób, które specjalnie nie narzekają na afrykańskie gorąca, pewnie dlatego, że zawsze wolałam upał od zimna, wilgoci i ziąbu.
         W tym roku tak się porobiło, że wylądowałam w szpitalu dopiero w wakacje. Myślę, że to była trafna decyzja, gdyż na oddziale:
- nie było tłumów ludzi,
- nie było tłumów "mukoli",
- nie panowała grypa ptasia, świńska tudzież zwykła,
- na korytarzach nikt w zasadzie nie chrychał,
- nawet jeśli były przeciągi, to wiatr nie był lodowaty, a ciepły, a w zasadzie to go w ogóle nie było-patrz: afrykańskie upały,
- nawet obiady były ciepłe :) i zjadliwe,
- a nowo wyremontowana łazienka dla pań zachęcała do częstych w ten upał kąpieli.

         Wyjeżdżając we wtorkowy poranek z trzema wielkimi torbami tudzież jaśkiem pod pachą i zgrzewką wody mineralnej (te upały...) postanowiłam po raz pierwszy na nic się nie nastawiać. Na nic, w sensie: na nic dobrego. Wziąć całą, nawet fatalną, sytuację z dobrodziejstwem inwentarza i - za radą bliskiej mi osoby - nie jęczeć bez powodu. Będzie jak będzie:
- położą mnie na sali z babką, która bez świeżego polarnego powietrza się dusi - trudno-poczekam i poproszę o przeniesienie,
- babki będą chrapały osiem godzin na dobę - trudno, jakoś dam radę, najgorsza pierwsza noc,
- pobudka będzie o 4 nad ranem, a od 5 kroplówki, a potem zacznie  się życie szpitalne na całego - trudno, nie idę do pracy, jakoś dam radę,
-  telewizor będzie grał od rana do ciemnej nocy, trudno - będę na bieżąco z wszystkimi serialami, paradokumentami i poradami jak wysprzątać chałupę i mieć nadal białe rękawiczki,
-  jedzenie będzie nie do strawienia - trudno, będę chodziła do baru co jakiś czas i z głodu zapewne nie umrę,
- nie przeczytam ani jednej książki i nie napiszę ani jednego wiersza - trudno, oczy mi wreszcie odpoczną,
- itp., itd.

         Jakież było moje zdziwienie, kiedy po wejściu do sali babki od razu mi się spodobały.  W nocy nikt nie chrapał, a pobudka nie była o 4 nad ranem, a po 7. W sali miałam łazienkę (dzieloną pospołu z panami), ale summa summarum okazało się, że to niekoniecznie dobre rozwiązanie. Światło w tejże łazience świeciło się pół nocy, a różne wyziewy wisiały w powietrzu dość długo.
"Katering" był ok, chociaż smętnie zwisający z talerza JEDEN liść sałaty i góra chleba + 3 plasterki wędliny jakoś nie pobudzały mojego apetytu, ale w końcu cała reklamówka suchego prowiantu leżała w lodówce, więc się wspomagałam :)
Obiad dwa razy mi nie pasował:
- zestaw: ziemniaki + gruba parówka,
- zestaw: ziemniaki + biały twarożek - to już w ogóle nie mieścił się w moim jadłospisie. A to podobno danie typowo poznańskie :) tzw. "gzik", tylko że ziemniaki nie miały mundurków;
Ale dwa obiady na czternaście, to naprawdę kropla w morzu....

         Nawet żyły mi wytrzymały!!!!! Miałam tylko 3 wenflony! A byłyby 2, gdybym od plastra nie dostała takiego odparzenio-poparzenia skóry, że trzeba było wenflon wyjąć i zająć się skórą.

No i "clou" całego pobytu - po trzech dniach  dostałam salę JEDNOOSOBOWĄ!!!!!!!! Ta dam!!!!!!!!!  Mimo, że uwielbiam gadać, że uwielbiam ludzi, to jednak stwierdziłam, że lepiej mi zrobi samotny pobyt. Dzięki temu przeczytałam pięć książek, kilka gazet i obejrzałam programy i filmy, które sama sobie wybrałam!

Dobrze jest więc nie nastawiać się na zbyt wiele, bo można się mile rozczarować!