Nowy Rok 2020

***

Szczęśliwego Nowego Roku,

zabawy o zmroku,

picia do rana

białego szampana,

towarzystwa bez liku

o wytwornym szyku,

wspaniałej muzyki i super wrażeń

oraz spełnienia marzeń!

Wierszyk świąteczny

Boże Narodzenie`2019

Dziś jest wiosna, dziś jest pięknie

na choince bombka pęknie

z tej zazdrości,

i że ryba ma sto ości ;)

Cóż, że śniegu nie ma krztyny

- na Wielkanoc odrobimy-

ale za to słońce świeci,

ciesząc oko nasze dzieci.

W tej pogodzie wszystko widać,

zamiast więc tak bardzo gdybać,

zaczynajmy wnet porządki -

- można nawet wypielić grządki!

Każdy kurzyk, każdy pyłek

- od ścierania boli tyłek –

no i ręce od machania

i kręgosłup od wspinania!

Gary stoją na kuchence

- ja zanucę jak w piosence -

hej ho, hej ho, do pracy by się szło!

Ugotuję barszczyk, uszka

oby nie do bólu brzuszka!

Upieczemy ciasta, ryby,

do kapusty damy grzyby,

zalepimy wnet pierogi,

gdy renifer myje rogi!

Gwiazdkę z nieba wypatrzymy

i do stołu zasiądziemy,

by świętować, kolędować

i Nowego Roku się dochować!

Dzień Seniora 2019

Moje gościnne występy na Dniu Seniora w Bobolicach <3

"Przegląd szpitalny dorosłego chorego na mukowiscydozę"

Mukowiscydoza 55/2019

 

Od kilku już lat coroczne szpitalne leczenie rozpoczynam tuż przed weekendem majowym. Ma to swoje plusy i minusy. Plusem jest cisza, spokój i pusta sala, a minusem to, że niewiele badań można wtedy zrobić.  

Szpitalny dzień dla chorych na mukowiscydozę szybko mija. Mimo totalnego spokoju, swoje trzeba było zrobić. Pierwszego dnia wstałam o godzinie ósmej, zmierzyłam poziom glukozy we krwi i ruszyłam z kopyta. Po porannej toalecie czas na niezdrową kawkę (bo pusty żołądek) i pierwsze dwie inhalacje na leżąco - jeden bok, potem drenaż, kaszel, a następnie drugi bok i powtórka. Trzeba uważać, żeby się nie udusić kabelkami od inhalatora, gdy się tak przewraca z lewa na prawo ;) Po inhalacjach trzeba porządnie umyć nebulizatory, a najlepiej jeszcze wyparzyć, ale miałam trzy duże torby i wyparzacz to byłaby czwarta torba. Zrezygnowałam. Polałam sprzęt wrzątkiem. Wreszcie można zająć się śniadaniem, które już dawno czeka. Ale najpierw muszę zważyć chleb, dżem i to, co zawiera węglowodany, żeby wiedzieć, ile sobie podać jednostek insuliny. Kłucie w brzuch, a potem jedzenie. Talerze zabierają salowe, ale sztućce, kubeczek i talerzyk trzeba umyć + wytrzeć stolik z okruchów. Czas na leki. Część dostaję, część mam swoich. Sprawdzam co, ile i jak i łykam garść specyfików. Rozpuszczam jeszcze ACC i szykuję kolejną inhalację - z antybiotyku. Trzeba iść do zabiegowego po lek, strzykawki i igły. Rozpuścić lek w soli i wlać do odpowiedniego sprzętu. Inhalacje tym razem na siedząco. W połowie tej czynności zastał mnie lekarz dyżurny. Znowu muszę umyć nebulizator (bo to drugi zestaw) i wreszcie jestem wolna. Około godziny trzynastej  zaczynają się kroplówki (3), które będą leciały do ciężkiego popołudnia. A wieczorem powtórka z rozrywki z inhalacjami i znowu kroplówka. Tak wygląda wolny dzień. Bo w normalny dochodzą badania, na które lata się w różne miejsca. Ja się w szpitalu nie nudzę, bo chwilami wyrobić się z życiem tutaj też nie mogę ;)

Po sześciu dniach totalnej laby, przewracania się z boku na bok bądź to z pilotem, bądź to z telefonem, bądź też z książką, rozpoczął się prawdziwy pobyt w szpitalu. Pobudka od piątej rano (bo kroplówka z antybiotykiem), ale człek już nie mógł podrzemać do ósmej, bo ruch na korytarzu rozpoczął się około szóstej trzydzieści. Z wielkim żalem zwlokłam się z łóżka (które ma pilota i można sobie np. podwyższyć pod głową albo pod nóżkami, albo i to i to) i rozpoczęłam dzień na dobre. O tej porze sala już była ogarnięta, a na oddziale powoli robiło się głośno. Ledwo zdążyłam zrobić inhalacje, ujrzałam tabuny studentów, z których część zmierzała do mnie. Udzieliłam bardzo obszernego wywiadu na temat skąd i po co się tu wzięłam, jak i opowiedziałam historię swojego życia (czyt. choroby). Sześć par rąk mnie osłuchiwało słuchawką, a jedna para jeszcze obadała brzuch. Gdy ta grupa poszła, przyszła następna, której udzieliłam innego wywiadu - na temat swojego oddychania, duszności i ogólnej rehabilitacji oddechowej. W tzw. międzyczasie dostałam lokatorkę, do której dzikie tłumy przychodziły z równą ochotą i co chwila ktoś do sali wchodził lub z niej wychodził. Czułam się jak na dworcu, ani chwili spokoju. O drzemce nie było nawet mowy! Zresztą, adrenalina całodzienna, jak i wizyta rehabilitantki skutecznie mnie postawiły na nogi i odsypianie nocy nie miało już sensu.

Poza wywiadami była u mnie pani doktor i wspólnie ustaliłyśmy czego mi potrzeba (w sensie badań). Założenia przedstawiały się następująco: gastroskopia, fiberoskopia, usg piersi i mammografia (no cóż, zbliżam się do wyjącej 50-tki), densytometria (badanie gęstości kości), prześwietlenie zatok i konsultacja laryngologa. I w zasadzie wszystko się udało, mimo że cztery badania w jeden dzień trochę mnie wykończyły. Szacun dla całego szpitala, że się wszyscy tak sprężyli! Bo w domu musiałabym nie tylko załatwiać skierowania na każde badanie osobno, to jeszcze czekać na wizytę, a potem jechać na wszystko w różnych terminach.  Co prawda latałam po szpitalu jak kot z pęcherzem, a pomiędzy jednym badaniem a drugim leciała kroplówka, a kochana rehabilitantka robiła mi drenaż. Żeby nawet w szpitalu nie wyrabiać się z życiem!?! Od dziewiątej rano do grubo po czternastej nie jadłam i nie piłam, więc jak już mogłam, to zjadłam co podali, bez zbędnego, marudzenia. Chociaż krupnik z grubą kaszą jakoś mocno przypominał mi pęczak z poprzedniego obiadu ;) więc przełknęłam tylko kilka łyżek.

 Najgorsze badania, w sensie, że inwazyjne, były dwa. Jednego dnia miałam rurę w przełyku, a drugiego -  w drzewie oskrzelowym. O ile gastroskopia jest bez znieczulenia i człowiek mocno przeżywa połykanie tejże, lecą łzy i jest się świadomym, o tyle fiberoskopia jest zabiegiem superowym. Oczywiście w Poznaniu. W tym sensie, że w żyłę dają krótkie znieczulenie i pacjent pamięta tylko to, że mu coś wstrzykują. I zasypia snem sprawiedliwego. W zasadzie więc nie wie, co oni (specjaliści) tak naprawdę robią ;) Rurka z kamerką ogląda sobie wnętrze płuc, wpuszczają tam sól fizjologiczną, biorą tzw. popłuczyny oskrzelowe, czasem dają do środka sterydy lub pobierają jakiś wycinek do badania. Mnie chyba nic nie wycięto, za to środek jak na mukowiscydozę wygląda ponoć całkiem całkiem. I to jest najważniejsze!!! Ale dam czadu na weselu w czerwcu, jak taka zdrowa jestem!

         O ile wyniki badań było naprawdę zadowalające, to przez pierwsze dni martwiłam się brakiem dobrych żył. Pierwszy wenflon wytrzymał tylko dobę, a żeby założyć drugi siostry kłuły mnie sześć razy. Ból towarzyszący całej tej „operacji” jest specyficzny i nieporównywalny z czymkolwiek... Pomiędzy jedną próbą a drugą myłam ręce aż do łokci w bardzo ciepłej wodzie, klepałam je, pocierałam, żeby te dziadowskie żyły powyłaziły na wierzch jak dżdżownice po burzy, ale niewiele pomagało. Cóż, widać, że fizycznej roboty to ja specjalnie nie wykonuję :D Niestety, po kilku dniach szukałyśmy kolejnej żyły, ale pielęgniarka tak się fajnie wbiła, że ustrojstwo wytrzymało do końca pobytu.

Po tygodniu przyjechała koleżanka w niedoli i w maskach chodziłyśmy na kawkę (siedząc w pewnej odległości od siebie) i na spacery do namiastki parku wokół szpitala. I czas zleciał nie wiadomo kiedy. Jedenastego dnia dostałam wypis i oby na rok wystarczyło mi tych atrakcji!

Anna Achmatowa

Mukowiscydoza 55/2019

Anna Achmatowa

Na przełomie XIX i XX wieku w kulturze rosyjskiej pojawił się okres nazywany „Srebrnym Wiekiem”. Cechą wspólną różnorodnych ugrupowań kulturalnych i literackich tego okresu była dbałość o formę, kunszt i smak artystyczny oraz odrzucenie założeń realizmu. Inspiracje czerpano z kultury Europy Zachodniej, zwłaszcza z filozofii niemieckiej oraz literatury francuskiej; nawiązywano również do psychoanalizy Freuda oraz filozofii Nietzschego[1]. Duszą rosyjskiego Srebrnego Wieku była jedna z najwybitniejszych rosyjskich poetek XX wieku Anna Achmatowa, czołowa przedstawicielka modernizmu i akmeizmu, porównywana z Safoną i Mozartem.

Anna Achmatowa (właściwie Anna An­drie­jew­na Go­rien­ko) urodziła się w 1889 roku w Odessie. Za namową matki zaczęła pisać wiersze już jako nastolatka, a ponieważ ojciec (inżynier kapitan drugiej rangi marynarki wojennej w spoczynku) tego nie akceptował, podpisywała się panień­skim nazwi­skiem pra­bab­ki – Ach­ma­to­wa.

Anna ukończyła na­ukę na Wyż­szych Kur­sach Żeń­skich w Ki­jo­wie, a po nich na Wyż­szych Kur­sach Hi­sto­rycz­no-Li­te­rac­kich Ra­je­wa w Pe­ters­bur­gu. W tym cza­sie za­de­biu­to­wa­ła wier­szem „Na jego ręce błyszczących pierścionków mnóstwo…” (1907), a w 1911 roku opu­bli­ko­wa­ła utwór „Stary portret” na ła­mach „Cza­so­pi­sma po­wszech­ne­go”. Po ukończeniu stu­diów po­dró­żo­wa­ła po Eu­ro­pie, od­wie­dza­jąc m.in. Fran­cję i Wło­chy (poznała wtedy Amedeo Modiglianiego). Po­mi­mo na­ra­sta­ją­ce­go kon­flik­tu na te­re­nach Ro­sji, nie opu­ści­ła kra­ju. Woj­na do­tknę­ła ją jed­nak do­głęb­nie – roz­strze­la­no jej męża Ni­ko­ła­ja Gu­mi­lo­wa, wię­zio­no syna Lwa Nikoła­je­wi­cza Gu­mi­lo­wa, na jej oczach aresz­to­wa­no wy­bit­ne­go po­etę Osi­pa Man­delsz­ta­ma, a tak­że ko­lej­ne­go męża Ni­ko­la­ja Pu­ni­na[2]. Ponieważ nie mogła „pochwalić się” ­pro­le­ta­riac­kim pochodze­niem usu­nię­to ją z Le­nin­gradz­kie­go Od­dzia­łu Wszech­ro­syj­skie­go Związ­ku Pi­sa­rzy, i zakazano jej publikować. Dlatego też każ­de­go wiersza uczy­ła się na pa­mięć, a rę­ko­pisy pa­li­ła.

Córka Stalina Swie­tła­na Alliłujewa uwielbiała wiersze Achmatowej i zapewne na jej prośbę, a na rozkaz Stalina, w 1941 roku ewa­ku­owa­no Annę z Leningra­du, do któ­re­go po­wró­ci­ła trzy lata póź­niej. Po raz ko­lej­ny w 1946 roku za­ata­ko­wa­no ją oraz sa­ty­ry­ka Mi­cha­ła Zosz­czen­kę za pu­bli­ko­wa­ne utwory, co spo­wo­do­wa­ło aresz­to­wa­nie po­et­ki i wstrzy­ma­nie dru­ku jej pu­bli­ka­cji[3].

Po ciężkich wojennych przeżyciach i po śmierci Stalina i nastaniu tzw. odwilży Achmatowa i jej wiersze na nowo wróciły do życia publicznego i świadomości społeczeństwa rosyjskiego[4]. Wte­dy uka­za­ły się jej dzieła, two­rzo­ne w nur­cie ak­me­izmu, czy­li mo­der­ni­stycz­ne­go nur­tu re­al­ne­go opi­su świa­ta. W 1962 roku zo­sta­ła do­ce­nio­na na świa­to­wych sa­lo­nach, otrzy­mu­jąc no­mi­na­cję do li­te­rac­kiej Na­gro­dy No­bla. Jako men­tor­ka wspie­ra­ła mło­dych twór­ców – opie­ko­wa­ła się Iosifem Brodskim i Ana­to­li­jem Naj­ma­nem. Zmar­ła 5 mar­ca 1966 roku w Do­mo­die­do­wie na sku­tek czwar­te­go za­wa­łu ser­ca.

Zakochani

Jest nam tak cicho, że słyszymy
 Piosenkę zaśpiewaną wczoraj:
 „Ty pójdziesz górą, a ja doliną…”
 Chociaż słyszymy – nie wierzymy

Nasz uśmiech nie jest maską smutku
 A dobroć nie jest wyrzeczeniem.
 I nawet więcej, niż są warci,
 Niekochających żałujemy.

Tacyśmy zadziwieni sobą,
 Że coś nas bardziej zdziwić może?
 Ani tęcza w nocy.
 Ani motyl na śniegu.

A kiedy zasypiamy,
 We śnie widzimy rozstanie.
 Ale to dobry sen,
 ale to dobry sen.
Bo się budzimy z niego.

Zawsze cicha jest czułość

Zawsze cicha jest czułość prawdziwa,

Nic jej przed okiem nie skryje.

Próżno twoja ręka troskliwa

Futrem otula mą szyję.

Próżno o miłości wschodzącej

Mówisz mi pokornym westchnieniem.

O, jak znam uparte, płonące,

Twe nigdy niesyte spojrzenie!

 Wieczorem

Muzyka brzmiała w tym ogrodzie
boleścią tak niewysłowioną.
I morza ostry zapach wionął
od ostryg na półmisku w lodzie.

Rzekł: "Jestem zawsze wierny tobie!"
i lekko dotknął mej sukienki.
Jak te dotknięcia jego ręki
są do uścisków niepodobne.

Tak ptaki głaszcze się lub koty,
tak patrzy się na woltyżerki.
I drwiące świecą się iskierki
pod rzęs osłoną jasnozłotych.

A rozpaczliwych skrzypiec głosy
dochodzą poprzez dym rozwiany:
"Błogosławże szczęśliwe losy
za pierwsze sam na sam z kochanym.

W blaskach zachodu pożółkł świat

W blaskach zachodu pożółkł świat,
Czule kwietniowy chłód się skrada.
Spóźniłeś się o tyle lat,
A jednak jestem tobie rada.

Siądź bliżej, usiądź przy mnie tuż
I uśmiechając się oczami
Na ten niebieski zeszyt spójrz-
Dziecinny zeszyt mój z wierszami.

Przebacz, że tonąc w smutku złym
Cieszyć się słońcem nie umiałam
Przebacz i to, że w życiu mym
Innych za ciebie często brałam.

 Na szyi drobnych sznur korali

Na szyi drobnych sznur korali,

W szerokiej mufce chowam ręce,

Wzrok z roztargnieniem błądzi w dali,

A oczy nie zapłaczą więcej.

I bledsza jest niż jedwab lila

Twarz moja od przeczucia losu,

I brwi dosięga mi co chwila

Nie zakręcony pukiel włosów.

I niepodobny jest do lotu

Mój chód powolny, jak u chorej,

Jak gdybym dotykała stopą

Tratwy, a nie parkietów wzorów.

Usta oddechem rozchylone,

Mgła dziwna oczy mi przysłania,

I drżą do piersi przytulone

Kwiaty naszego niespotkania.

Pierwsza piosenka

Tajnego niespotkania

Odświętność tak jałowa.

Słowa nie powiedziane,

nie wymówione słowa.

Spojrzenia nie skrzyżowane

Co z sobą począć mają?

Łzy są tylko wygrane,

Że tak długo spływają.

Podmoskiewskiej tarniny

Jakieś w tym zawiłości...

Wszystko to nazwą inni

Nieśmiertelną miłością.

Gdyśmy się po raz ostatni spotkali

Gdyśmy się po raz ostatni spotkali

Na bulwarze, dokąd zwykliśmy przychodzić,

Newa groziła przyborem fali

I miasto żyło w obawie powodzi.

Mówił o lecie, mówił także o tym,

Że być poetką — to absurd po prostu.

Jakże pamiętam sobór białozłoty

I twierdzę Pietropawłowską!

Bo i powietrze dziwne -jak dar boży

Cudowne, że odetchnąć nie śmiesz.

I w chwili tej dane mi było stworzyć

Ostatnią z wszystkich obłąkanych pieśni.

Niech znowu zagrzmią organowe

Niech znowu zagrzmią organowe tony,

Niczym wiosenne pierwsze burze.

Spojrzę zza pleców twojej narzeczonej

I oczy lekko przymrużę.

Żegnaj mi, żegnaj, bądź bardzo szczęśliwy,

Twe ślubowanie zwrócę ci bez żalu,

Lecz strzeż się, nie mów przyjaciółce tkliwej

O mej malignie już niepowtarzalnej.

Bowiem przeszyje was piekącym jadem,

Miłości waszej zada cios bolesny,

A ja panować będę znów nad sadem,

Gdzie słychać krzyki muz i traw szelesty.

 To serce nie odpowie echem na mój zew

To serce nie odpowie echem na mój zew
w uniesień chwili ni w smutku czy potrzebie.
Skończone wszystko... I płynie mój śpiew
W noc pustą, głuchą, gdzie już nie ma ciebie.[5]

---

[1] https://pl.wikipedia.org/wiki/Srebrny_wiek_(Rosja)

[2] https://poezja.org/wz/Achmatowa_Anna/

[3] Tamże.

[4] https://pl.wikipedia.org/wiki/Anna_Achmatowa

[5] Wiersze: https://poezja.org/, https://literatura.wywrota.pl/, https://milosc.info/anna-achmatowa/