Mimo niezbyt dobrego samopoczucia, sama świadomość, że zimę jakoś przetrwałam, dodaje mi sił i skrzydeł. Na tych skrzydłach - niestety - dolecę do Poznania, żeby się podkurować, jak co roku. I oby tylko na dwóch tygodniach leżenia w szpitalu się skończyło...
Wczoraj miałam swój prywatny dzień kobiet. W Koszalinie, w gronie przyjaciół, znajomych, rodziny, odbył się mój wieczorek poetycki, z udziałem wspaniałych przyjaciół: Marty, Lucynki i Mirka. Dzięki takim chwilom wiem, że żyję i po co żyję. Nabieram sił duchowych. Przez kilka dni będę czuła euforię i pozytywne nastawienie do codzienności. Przyda mi się to wszystko na pobyt w zamknięciu :)
To nic, że prądu nie było, że siedzieliśmy całą godzinę w lekkich ciemnościach, nie rozpoznając pod koniec twarzy wchodzących gości. Ja ściskałam kciuki, żeby ten prąd w końcu się pojawił, no i cierpliwość nasza została nagrodzona. Cały wieczorek odbył się tam, gdzie powinien, w sali do tego przygotowanej, a że ze zdenerwowania zapomnieliśmy o paru szczegółach, to chyba nam to wybaczono. Było wybornie!
***
ci,
którzy pachną wiatrem
już
tu nie wrócą
zostaną
po nich
nitki
babiego lata
wplątane
w linie
papilarne
mojego
życia
